Corynebacterium diphteriae powoduje śmiertelne opuchnięcie gardła. Choroba znana jest od czasów Hipokratesa. Największe epidemie miały miejsce w XVII/XVIIIw. w Neapolu (1610), Massachusetts (1659), New Hampshire (1735). W 1826 we Francji, od gr.słowa diphteria – skóra, Pierre Fidelle stworzył nazwę dyfteryt dla groźnej choroby pęcherzy w tchawicy. W Hiszpanii posługiwano się nazwą gatotillo, która była określeniem jednego z zestawów do tortur (sznur i kołek).
Maczugowiec błonnicy został wyizolowany w 1833 r. zaś w 1890 rozpoznano egzotoksynę – truciznę wytwarzaną przez bakterię – co pozwoliło stworzyć odpowiednią szczepionkę.
Zakażenie następuje drogą kropelkową lub bliski kontakt. Egzotoksyna błonnicy jest niezwykle silna i stąd szybko pojawiające się objawy. Konieczne jest podanie surowicy antytoksycznej i antybiotyku oraz odizolowanie chorego.
Przypadki zgonu spowodowane są na ogół zapaleniem mięśnia sercowego.
Profilaktyka: szczepienia noworodków Di-TE-Per przeciw błonicy, tężcowi i krztuścowi.