Inne nazwy: choroba loa loa, obrzęk kalabryjski
Angielska nazwa: loiasis
Ogólne informacje
Loaoza jest chorobą wywoływaną przez pasożyta loa loa należącego do nitkowców (Filarioidea). Cechą charakterystyczną jest występowanie miejscowych obrzęków, co jest związane z migracją pasożytów do tkanki podskórnej. Pasożyt może również umiejscawiać się w oku, pod spojówką. Obrzęki mają zazwyczaj kilkanaście centymetrów średnicy. Mogą one być poprzedzone świądem i bólem W niektórych przypadkach dochodzi do reakcji alergicznej, która może się objawiać pokrzywką (nieraz bardzo nasiloną), gorączką, obrzękiem naczynioruchowym i eozynofilią (występowanie we krwi dużych ilości granulocytów zasadochłonnych). Dotyczy to zwłaszcza podróżnych rasy kaukazkiej (np. europejczycy) odwiedzający rejony zagrożone. U mniej niż 20 procent chorych dochodzi do uszkodzenia serca lub nerek
Rejony zagrożone chorbą loa loa
Loaoza jest szeroko rozpowszechniona i występuje endemicznie w tropikalnych (równikowych) rejonach środkowej i zachodniej Afryki. W dorzeczu rzeki Kongo w niektórych wioskach aż 90% jest zarażonych.
Drogi rozprzestrzeniania Loaozy
Ludzie zawierający w swej krwi mikrofirarie są głównym rezerwuarem loaozy. Następnym ogniwem są muchy z rodzaju Chrysops, które lęgną się na ciepłych, wilgotnych terenach i gryząc człowieka pobierają wraz z krwią mikrofilarie. W ciele owada przekształcają się w ciągu 10 do 12 dni w postaci larwalne i przekazywane są przy ugryzieniu do krwi człowieka.
Objawy choroby Loaoza
Objawy choroby pojawiają się dopiero po kilku latach od ugryzienia przez zakażoną muchę, chociaż opisano przypadki rozwoju choroby już po czterech miesiącach. Mikrofilarie pojawiają się we krwi obwodowej po 4 do 6 miesiącach od zarażenia i mogą w niej pozostawać do 17 lat
Odporność na zakażenie
Nie wykazano do tej pory odporności na loaozę po zakażeniu, dlatego u jednej osoby zakażenie może wystąpić wielokrotnie.
Zasady profilaktyki
Zaleca się unikania kontaktu z owadami – używanie repelentów, osłanianie maksymalnie dużej powierzchni ciała, przebywanie (zwłaszcza spanie) w dobrze osłoniętych pomieszczeniach Nutman i współautorzy zalecają profilaktyczne stosowanie dietykarbamazyny, jako jedynego środka zapobiegającego loaozie (N Engl J Med. 1988; 319:752-6). Proponowana dawka to 300 mg raz na tydzień
Leczenie Loaozy
Dietylkarbamazyna już od 40 lat jest głównym lekiem przeciw filariozom, udowodniono jej bardzo wysoką skuteczność w leczeniu loaozy. Dawka terapeutyczna to 2 mg/kg masy ciała trzy razy dziennie po posiłku przez 14 dni. Leczenie to zabija zrówno mikrofilarie jak i formy dojrzałe. Na początku leczenia częste są reakcje alergiczne, które powinny być opanowane podawaniem leków przeciwhistaminowych i prednizonu (pierwsze 4 dni).
