Angielska nazwa: echinococcosis, hydatid disease
Ogólny opis Bąblowica ta jest wywołana przez larwalną postać tasiemca bąblowca, rodzaj Echinococcus. Jego jaja przenoszone są na człowieka przez kontakt z zakażonymi psami lub podobnymi zwierzętami. Mogą się także przedostać do układu pokarmowego człowieka przez połknięcie jaj znajdujących się w glebie, warzywach i w wodzie zanieczyszczonej kałem zakażonych zwierząt. Choroba ta jest rozpowszechniona na całym świecie, szczególnie często występuje na terenach Ameryki Południowej, Południowej Afryki, w państwach byłego Związku Radzieckiego i na Bliskim Wschodzie. Zakażenie człowieka związane jest z formowaniem się pęcherzy wypełnionych płynem, głównie w wątrobie i w płucach, choć mogą powstać niemal w każdym narządzie. Okres wylęgania choroby (czas od zakażenia do pojawienia się pierwszych objawów) jest zróżnicowany i trudny do określenia – może trwać kilka miesięcy do roku, dużo przypadków jest bezobjawowych. U osób, u których w wątrobie uformowała się torbiel (pęcherz) typowe objawy to: nieswoiste uczucie dyskomfortu w brzuchu, nudności, wymioty. Gdy pęcherz pęka, zazwyczaj pojawia się nagły ból, gorączka, czasem dochodzi do zgonu. Do uformowania się torbieli, która może pęknąć, potrzebne jest dużo czasu, często trwa to kilka lat. Formowanie się jej w wątrobie jest najczęstsze u osób w wieku średnim i podeszłym. Chorzy, którzy mają torbiel (lub torbiele) w płucach mogą uskarżać się na krwioplucie, kaszel i duszność. Pęknięcie jej w tej lokalizacji może prowadzić do ostrego zapalenia płuc i do powstania ropnia. Pęcherze w płucach częściej dotyczą dzieci i młodszych dorosłych. Ponieważ przypadki te są często wolne od objawów, często są wykrywane podczas rutynowego badania radiologicznego klatki piersiowej, podczas badań okresowych i sekcji zwłok. Ciężką odmianą choroby jest zakażenie tasiemcem wielojamowym (Echinococcus multilocularis), które również jest rozpowszechnione na całym świecie. Najczęściej występuje w Europie, w Rosji, Japonii, na Alasce, w Kanadzie i w Stanach Zjednoczonych. Zakażenie przenoszone jest na człowieka przez kontakt z kałem zakażonych lisów, domowych psów i kotów. U chorych również rozwijają się torbiele, z tym że składają się one z bardzo wielu małych komór i charakteryzują się szybkim wzrostem. Pęcherze tego typu często porównywane są do nowotworu – „pożerają” otaczające tkanki, a nawet dają przerzuty. Typowo osadzają się w wątrobie, śmiertelność jest wysoka. Leczenie i zapobieganie Leczenie polega na usunięciu pasożyta, gdy tylko jest to możliwe, z następczym postępowaniem farmakologicznym. Zapobieganie polega na unikaniu picia zanieczyszczonej wody i niejedzenia świeżych warzyw w rejonach zagrożonych. Ponadto należy wystrzegać się kontaktu z psami, kotami (zwłaszcza błąkającymi się) i innymi nosicielami choroby (należy pamiętać w tym wypadku głównie o innej chorobie – wściekliźnie!).
